Nie lubię poniedziałku 1971
Nie lubię poniedziałku – polska komedia z 1971 r. w reżyserii Tadeusza Chmielewskiego.
Mimo lekkiej krytyki polskiej rzeczywistości, wyrażonej w typowy dla reżysera surrealistyczny sposób,
obraz jest laurką dla Warszawy – pełen optymizmu, pokazujący jej najpiękniejsze (wówczas) miejsca.
Fabułę wypełniają mieszkańcy Warszawy oraz przybysze; wszyscy walczą z przeciwnościami (bądź spotykają się z zrządzeniami) losu.
Akcja rozgrywa się w pewien wrześniowy poniedziałek (dokładnie 15 września 1969 r.).
W 2008 r. dwa tematy muzyczne z filmu posłużyły do reklamy wody mineralnej Cisowianka. W 2013 r. główny motyw muzyczny został użyty w reklamie chipsów Lay’s.
Fabuła:
Włoski przemysłowiec Francesco Romanelli przybywa do Warszawy w sprawach handlowych. Już na lotnisku zaczyna go prześladować pech.
Powitany uroczyście przez oczekujących Polaków, wsiada do niewłaściwej taksówki. Pozostawiony sam w centrum miasta przeżywa niezwykłe przygody,
które splatają się z perypetiami innych filmowych bohaterów. Wszyscy mają pecha w ten pierwszy dzień tygodnia.
Milicjant regulujący ruchem musi równocześnie opiekować się małym synkiem, bo w przedszkolu panuje różyczka.
Delegat z gminnej spółdzielni desperacko poszukuje części do kombajnu. Sprzedawczyni kosmetyków udaje się do biura matrymonialnego w celu znalezienia ognistego bruneta.
Odurzający zapach perfum stale pobudzają erotycznie i związki zawodowe postanowiły zafundować jej kochanka.
W biurze matrymonialnym wykryto manko. Pojawienie się Francesca wybawia je z trudnej sytuacji,
Włoch trafia wprost w objęcia seksownej sprzedawczyni. Jest nią oczarowany, ale zwycięża poczucie obowiązku.
Odchodzi, aby poszukiwać polskich kontrahentów. Przypadkowo udaremnia napad na bank dwóm pechowym bandytom. Tu znajdują go wreszcie Polacy.
Poniedziałek dobiega końca. Prawie wszystkie problemy bohaterów zostają jakoś rozwiązane. Romanelli podpisuje międzynarodową umowę i udaje się na randkę z seksowną sprzedawczynią.
Satyra na polską rzeczywistość wczesnych lat siedemdziesiątych. Codzienność ukazana jako świat absurdu. Najzwyklejsze na pozór sprawy załatwia się karkołomnymi metodami.
W naturzelłudzi tworzących tę groteskową codzienność spryt sąsiaduje z beztroską głupotą.
Obsada:
Kazimierz Witkiewicz – Włoch Francesco Romanelli
Jerzy Turek – Zygmunt Bączyk, zaopatrzeniowiec z Sulęcic
Zygmunt Apostoł – artysta
Adam Mularczyk – kierowca taksówki
Bogusz Bilewski – kierowca z Maszynohurtu
Andrzej Gawroński – kierowca
Stefan Szmidt – kierowca niemający chorągiewki
Mieczysław Czechowicz – bandyta w napadzie na bank
Andrzej Herder – milicjant
Zbigniew Sulikowski – Jacek, syn milicjanta
Jadwiga Wejcman – milicjantka – dyspozytorka dyżurna
Joanna Kasperska – kierownik biura matrymonialnego
Ludwik Kasendra – pracownik biura matrymonialnego
Halina Kowalska – Marianna, klientka biura matrymonialnego
Juliusz Kalinowski – dziadek, emerytowany woźny szkolny
Teofila Koronkiewicz – starsza pani
Bohdan Łazuka – on sam
Wacław Kowalski – dźwigowy
Czesław Lasota – pomocnik dźwigowego
Marian Glinka – członek zespołu ludowego
Ludwik Pak – Bolek, mleczarz
Leonard Andrzejewski – Miecio
Irena Skwierczyńska – babcia
Edward Gliński - członek szamotulskiego zespołu ludowego
Mitchell Kowal – Mróz, Polak z Ameryki
Jerzy Karaszkiewicz – Józek, mechanik w warsztacie samochodowym
Kazimierz Rudzki – dyrektor Maszynohurtu, mieszkaniec bloku
Henryk Łapiński – asystent dyrektora Maszynohurtu, mieszkaniec bloku
Józef Osławski – asystent dyrektora Maszynohurtu
Wanda Majerówna – kobieta z papierem toaletowym
Aleksander Gąssowski – członek jury konkursu w Zachęcie
Elżbieta Borkowska-Szukszta – mieszkanka bloku
Lech Ordon – ksiądz
Krystyna Borowicz – gospodyni w telewizji
Czesław Nowicki – on sam
Alicja Pawlicka – pani Kubasińska, urzędniczka działu zbytu z Maszynohurtu
Andrzej Nardelli – zakochany chłopak
Link do obejrzenia całego filmu zamieszczam poniżej film jest dostępny w wersji Polskiej w serwisie CDA.pl
Nie lubię poniedziałku 1971